Vaarwel of tot ziens?

We liepen samen door het bos. De sneeuw knerpte onder onze laarzen. De bodem werd bedekt door een laag dennennaalden. De coniferen schenen hun best te doen de blauwe lucht aan het oog te onttrekken. Gelukkig konden ze niet voorkomen dat de zonnestralen af en toe onze huid raakten. De warmte die ze gaven, vertelde ons dat het lente was. We waren allebei in gedachten verzonken. Ik stond stil. “Heere.” Hij stond ook stil en keek me aan met Zijn geduldige, liefdevolle ogen. Ik ging verder: “Het is goed dat we hier zijn. Laten we, als U wilt, hier drie tenten maken, voor U een, en twee andere voor Uw volgelingen hier in Kuopio.” Met een glimlach schudde Hij Zijn hoofd. “Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Ik ben met je al de dagen, tot de voleinding van de wereld. Amen.” Tranen welden op in mijn ogen. Ik wilde zo graag blijven, daar, de aanwezigheid van Hem en van Zijn Finse volgelingen. Maar ik moest Hem vertrouwen, dat Hij met mij zou zijn als ik weer in Nederland kwam. En ook mijn broeders en zusters in Kuopio zou Hij nooit verlaten. “Wees niet bevreesd, want Ik ben met je, wees niet verschrikt, want Ik ben je God.” Zijn troostende stem bereikte mijn oren en drong door tot mijn hart. Hij vervolgde: “Ik sterk je, ook help Ik je, ook ondersteun Ik je met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt.” Wat kon ik me nog meer wensen? Een diepe vrede daalde neer in mijn hart. Samen liepen we verder, we vervolgden onze weg naar Huis.

(Naar Matthéüs 17:4, Matthéüs 28:18,20 en Jesaja 41:10.)

Lieve familie en vrienden,

Het is alweer bijna twee maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Inmiddels ben ik heelhuids in ons tropische klimaat gearriveerd. Oké, misschien niet tropisch, maar je moet toegeven dat de temperaturen vrij hoog waren in de afgelopen week. Je begrijpt dat dat nogal omschakelen was voor mij. Maar goed, straks meer over dit omschakelproces, eerst zal ik nog een paar dingen vertellen die ik de afgelopen twee maanden heb meegemaakt.

De week van Pasen had ik vakantie en die heb ik maar eens goed benut door met tante Martina een paar daagjes naar Tallinn (Estland) te gaan. Dinsdagochtend vertrok ik voor dag en dauw. Ik moest mijzelf en mijn trolley een weg banen door een sneeuwstorm (2 april!) naar het busstation. Inmiddels had ik al de hoop laten varen dat ik nog iets van de Finse lente zou meemaken. Maar ja, het weer moet je nemen zoals het is, want over het algemeen trekt het zich niet zoveel van onze wensen aan. Terug naar de busreis. Leuk om te vertellen is dat een enkeltje naar Helsinki mij slechts 7 euro heeft gekost (voor een reis van 400 km). Als je bedenkt dat je voor hetzelfde geld in Nederland maar net van Gouda naar Rotterdam Centraal komt… Finland heeft een interessant systeem van openbaar vervoer, waar tickets goedkoper zijn naarmate je ze eerder van tevoren koopt. Best handig. Eenmaal in Helsinki had ik een half uur om mij naar de haven te spoeden, waar tante al op hete kolen stond te wachten. (Ze stond natuurlijk niet letterlijk op hete kolen :-p.) Met onze zware trolleys haastten we ons zo goed en zo kwaad als het ging door de smeltende sneeuwsmurrie naar de boot. We waren ruim op tijd, naar mijn begrippen (een kwartier voordat de boot vertrok). Toen de boot twee uur later was aangemeerd in Tallinn, kwam de dranklucht ons nog net niet tegemoet, maar het had niet veel gescheeld. Rondom de haven waren talloze plekken waar men alcohol kan kopen. We zagen zelfs iemand met een winkelwagentje volgeladen zich naar de boot begeven. In Kuopio had men mij al verteld dat er zogenaamde ‘dranktoeristen’ zijn in Estland. De alcohol in Finland is namelijk extreem duur, dus blijkbaar loont het de moeite om ‘even’ met de boot op en neer te gaan naar het buurland. Ondanks dat Finland en Estland niet zo veel kilometer van elkaar verwijderd liggen, is de cultuur totaal anders. De gebouwen waren duidelijk minder goed bijgehouden en de mensen waren minder stil en bedeesd dan Finnen. Het laatste moesten tante en ik aan den lijve ervaren tijdens onze laatste avond in het hostel. Wij hadden een kleine, eenvoudige kamer met een balkon voor het raam. Wij konden het balkon niet betreden, want het hoorde bij de aangrenzende kamer. Nou, dat hebben we geweten. Donderdagavond zaten wij rustigjes wat bij te komen van onze wandeling door de oude stad. Tenminste, dat wilden we. Want in de kamer naast ons werden op luid volume conversaties gevoerd (de wanden zijn dun). Op den duur verplaatste het geluid zich naar het balkon (het raam is nog dunner dan de wanden). Toen werd het tante te bont. Assertief als ze is, rukte ze het rolgordijn omhoog en begon de Esten in niet mis te verstane Nederlandse bewoordingen duidelijk te maken dat ze moesten ophoepelen van voor ons raam en hun volume wat moesten dimmen. Je begrijpt, ik had het niet meer. Eerst van schrik (ik zat in mijn pyjama en die Esten konden zo naar binnen loeren) en daarna van lol (toen tante het rolgordijn weer had laten zakken en ik hard probeerde om niet in lachen uit te barsten om deze Hollandse assertiviteit). Vervolgens greep tante naar de telefoon en belde de receptie, waarop de receptioniste naar boven kwam om onze buren tot stilte te manen. Het Estse respect voor gezag bleek uit de stilte die volgde op deze vermaning. Jongens jongens, wat een belevenis.

Na deze Tallinn-trip had ik nog drie weken in Kuopio waarin ik (eindelijk) mijn enorme werklust in de praktijk kon brengen. Ik heb flink mogen bikkelen, en eerlijk gezegd was dat best fijn na de lange periode van rust (gebrek aan huiswerk). In die paar laatste weken heb ik op de uni de meest uiteenlopende opdrachten gehad, van het maken van een poster over Arabische eetcultuur tot het presenteren van het verband tussen type verzorgingsstaat, gender, werk en (geestelijke) gezondheid. Jaja, dat klinkt interessant hè ;-)? Als je geïnteresseerd bent naar mijn bevindingen over dit gender-onderwerp, deel ik die graag met je. Maar goed, de laatste week in Kuopio was een aaneenrijging van afscheid nemen, inpakken, en nog meer afscheid nemen. Niet allemaal even leuk, al zeg ik het zelf. Wat mij enorm heeft geholpen, is wat ik benoemde in de intro van deze blog: dat God bij de gelovigen in Kuopio is gebleven en dat Hij tegelijkertijd met mij is meegegaan naar Nederland. Hoe geweldig is dat! Tja, dat neemt niet weg dat ik hen niet mis, maar toch.

De dag voor mijn vertrek hield mijn telefoon ermee op. Dat houdt in dat hij echt helemaal geen teken van leven meer gaf. Als je denkt dat je zonder telefoon niet kunt leven: ik ben het levende (:-p) bewijs dat het wél kan. Ik ben zelfs zonder telefoon naar Helsinki gevlogen en daar stond mijn geliefde familie al op mij te wachten bij de juiste uitgang… ware het niet dat ik de verkeerde bagage-ophaalruimte in was gelopen waardoor ik als eerst de ruggen van mijn familieleden zag in plaats van hun gezichten. Haha, zoiets kan ook alleen maar mij gebeuren. Gelukkig kon ik met behulp van mijn vloeiende Fins (ahum) mijn trolley achterhalen. Toen de trolley weer terecht was, zijn we in onze gehuurde automaat naar ons gehuurde appartement gescheurd (tja zo gaat dat met een automaat). We hebben een paar enorm gezellige en fijne dagen met elkaar gehad in Helsinki. Uiteraard hebben we de stad bezichtigd, en we hebben ook heerlijk gewandeld in een natuurgebied vlakbij Helsinki. Op de borden stond vermeld dat we beren en lynxen zouden kunnen tegenkomen, maar dat is niet gebeurd. Reden om nog een keer naar Finland te gaan: ik moet toch een keer Finse beren en lynxen gezien hebben!

Nu ben ik weer ruim een week terug op Nederlandse bodem, en daarmee is er een eind gekomen aan mijn blogs, denk ik zo. Ik vond het leuk om ze te schrijven en ik heb het enorm gewaardeerd dat velen hun medeleven toonden door appjes, mailtjes, belletjes, enzovoorts. Dankjewel! Degene die het meest waard is te ontvangen al mijn dankzegging, is Hem, Die op de troon zit, en het Lam. (Openbaring 5:12-13). Amen.