Een nieuw lied en archeologie

Lieve familie en vrienden,

Psalm 96:1-2

“Zing voor de HEERE een nieuw lied, zing voor de HEERE, heel de aarde. Zing voor de HEERE, loof Zijn Naam, breng de boodschap van Zijn heil van dag tot dag.”

Eerst was ik van plan deze blog te beginnen met een andere Bijbeltekst, eentje uit Job: “De HEERE heeft gegeven en de HEERE heeft genomen; de Naam van de HEERE zij geloofd!” Dat is echter niet helemaal op mij van toepassing. In mijn geval heeft de Heere gegeven en genomen en weer opnieuw gegeven. Ik zal je niet langer in spanning laten ;-) De Bijbeltekst uit Job kwam in me op toen ik vorige week maandagavond met schrik tot de ontdekking kwam dat mijn geliefde tweewieler zich niet meer op de plek bevond waar ik hem had achtergelaten. Tja, wat doet een mens dan? Het risico bestond dat ik in paniek zou schieten en in huilen zou uitbarsten. Dat leek me echter niet zo nuttig op dat moment, dus die optie liet ik varen. Ik besloot de zaak aan God over te geven en vervolgens heb ik mij lopend verplaatst naar de kerk voor vrouwenbijbelstudie. Met de dames hebben we gebeden voor de fietskwestie en dezelfde avond was de fiets weer terecht. Je kunt je voorstellen hoe opgelucht en dankbaar ik was. Een ander moment waarop ik moest denken aan de Bijbeltekst uit Job, was toen ik anderhalve week geleden van plan was om een fietstocht te wagen naar een kringloopwinkel 7km verderop. Deze afstand klinkt voor een Nederlander in de oren als een peulenschil. Maar ik wist wel beter, na twee maanden in Kuopio gewoond te hebben. Ik heb in een eerdere blog geschreven dat het fietsen hier een crime is, dus je begrijpt dat ik niet zo stond te springen om die 7km te fietsen (met terugweg erbij 14km). De zwaarwegende reden om een bezoek aan de kringloopwinkel te overwegen, was het feit dat ik een paar dagen daarvoor uit één van mijn weinige broeken begon te scheuren. Zo gezegd, zo gedaan, vorige week woensdag vertrok ik gewapend met fiets naar de uni, om na college door te rijden naar de kringloopzaak. Na het fietstochtje naar de uni moest ik onder ogen zien dat ik maar beter na college gewoon naar huis kon gaan, want ik was halfziek en mijn keel protesteerde hevig toen ik door -15 graden naar de uni fietste. Een paar dagen later voelde ik me fit genoeg om de fietstocht te wagen, maar toen besloten de wolken hun lang opgespaarde sneeuw drie dagen lang over Kuopio te laten neerdalen. De sneeuwruimers konden de overdaad aan sneeuw niet zo gauw verwerken, dus ik besloot dat het verplaatsen per tweewieler niet zo praktisch was. Gistermiddag waren alle noodzakelijke factoren ein-de-lijk aanwezig om naar de tweedehandszaak te fietsen en -hoera- daar twee broeken te kopen. Wat ik geleerd heb van dit voorval, is dat veel dingen helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn als je denkt. Een broek kopen klinkt heel makkelijk, maar het feest gaat niet door wanneer één van de volgende factoren ontbreekt: een fiets, gezondheid en een sneeuwvrij fietspad. En de aanwezigheid van die drie factoren is nog geen garantie voor het vinden van een broek. We zijn echt in alles van God afhankelijk!

Naast het fietsen in onherbergzame streken heb ik mij de afgelopen weken wat beziggehouden met de archeologie en geologie van Kuopio. Ik begon de overalomtegenwoordige sneeuw eens met de ogen van een archeoloog en geoloog te bekijken, en ik kwam hele interessante fenomenen tegen. Bekijk vooral de foto’s! Ik ontdekte de Finse variant van Stonehenge en van hunebedden. Overal zijn grote zwerfkeien te zien. Op sommige plekken staken zelfs fossielen uit de sneeuw, of het waren plantenresten die op het punt stonden gefossiliseerd te worden. Verder kwam ik enorme aantallen stalactieten tegen, in allerlei sprookjesachtige vormen. Daarnaast zijn op veel plekken aardlagen te zien. De datering van de onderste aardlagen schat ik zo rond het Trias, Jura en Krijt. Kortom, Kuopio heeft een rijke archeologie en geologie. Juist. Je begint je misschien een beetje zorgen te maken over mijn psychische welzijn, en je vraagt je af of de kou mijn hersens heeft aangetast. Ach ja, misschien wel, wie zal het zeggen ;-). Misschien komt het door de Finnen. Je moet weten dat de Finnen best vreemd zijn. Dat blijkt onder andere uit een paar merkwaardige nationale sporten: eukonkanto (mannelijke deelnemers leggen een parcours af met een vrouw op hun rug), rubberlaarswerpen en telefoonwerpen (kogelstoten, maar dan met een rubberen laars of mobiele telefoon) en suojalkapallo (voetballen in een modderlaag van zo’n 40cm diep). Ik neem aan dat je het met me eens bent dat niet-vreemde mensen dit soort sporten niet zouden doen :D

Vorige week zaterdag heb ik met een paar niet-vreemde mensen (lees: niet-Finnen) de Puijontoren beklommen. Die toren staat zowat naast mijn huis, maar tot vorige week had ik nog nooit de tijd genomen om hem te beklimmen en bovenop van het uitzicht over Kuopio te genieten. De Puijontoren staat op het hoogste punt van Kuopio en is zelf 75 meter hoog. In de Tweede Wereldoorlog heeft de toren dienst gedaan als controlepunt/ luchttoezichtpunt voor het Vrijwillige Verdedigingskorps Vrouwen. Bovenop de toren kwam ik erachter dat Kuopio eigenlijk middenin een meer ligt. Het uitzicht was echt adembenemend (zie foto’s).

Je begrijpt dat ik meer dan genoeg indrukken heb opgedaan de laatste paar weken. De conclusie van alles was: “Zing voor de HEERE een nieuw lied, zing voor de HEERE, heel de aarde. Zing voor de HEERE, loof Zijn Naam, breng de boodschap van Zijn heil van dag tot dag.” Ik moedig je van harte aan om met me mee te zingen! Ik wens je Gods zegen toe voor de komende week.